کودکان مبتلا به اوتیسم به دلایل مختلفی ممکن است از تماس چشمی مستقیم خودداری کنند. درک این دلایل می‌تواند به شما در برقراری ارتباط بهتر با آنها و کمک به آنها در توسعه مهارت‌های اجتماعی شان یاری رساند.
کودکان اوتیسم به دلایل مختلفی ممکن است به طور مستقیم به دیگران نگاه نکنند. برخی از این دلایل عبارتند از:
مشکلات در پردازش حسی:
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم به نور، صدا و لمس حساسیت بیشتری دارند. تماس چشمی می تواند برای آنها تحریک کننده باشد و باعث ناراحتی یا اضطراب شود.
آنها ممکن است به طور کلی در پردازش اطلاعات حسی مشکل داشته باشند و تماس چشمی را به عنوان ورودی حسی اضافی که باید با آن کنار بیایند، تجربه کنند.
مشکلات در توجه:
برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم در تمرکز بر محرک های اجتماعی، مانند چهره افراد، مشکل دارند. آنها ممکن است به جای نگاه کردن به صورت شخص، به چیز دیگری در محیط خود توجه کنند.
ممکن است برای حفظ تمرکز روی چشمان شخص برای مدت طولانی برای آنها دشوار باشد، به خصوص اگر مکالمه پیچیده یا طولانی باشد.
مشکلات در درک احساسات:
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک و تفسیر حالات چهره و سایر نشانه های غیرکلامی مشکل داشته باشند. این می تواند برقراری تماس چشمی را دشوار کند، زیرا آنها ممکن است مطمئن نباشند که چگونه به آنچه می بینند واکنش نشان دهند.
آنها همچنین ممکن است در درک احساسات خود دشواری داشته باشند و ندانند که چگونه آنها را از طریق تماس چشمی منتقل کنند.
مشکلات در تعاملات اجتماعی:
برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم در تعاملات اجتماعی، از جمله مکالمه، مشکل دارند. تماس چشمی بخش مهمی از تعاملات اجتماعی است و ممکن است برای آنها دشوار باشد که بدانند چه زمانی و چگونه تماس چشمی برقرار کنند.
آنها ممکن است از تعاملات اجتماعی به طور کلی مضطرب یا خجالتی باشند و از تماس چشمی به عنوان راهی برای اجتناب از تعامل با دیگران استفاده کنند.
مهم است که به یاد داشته باشید که هر کودک مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است و ممکن است دلایل مختلفی برای عدم برقراری تماس چشمی داشته باشد.
برخی از نکاتی که می تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری تماس چشمی کمک کند عبارتند از:
ایجاد یک محیط آرام و بدون تحریک: برای کاهش میزان حسی که کودک شما دریافت می کند، سعی کنید در مکانی آرام و ساکت با او تعامل داشته باشید.
استفاده از تقویت مثبت: هنگامی که کودک شما تماس چشمی برقرار می کند، او را با لبخند، کلمات تشویقی یا تنقلات کوچک تشویق کنید.
تجزیه وظایف به مراحل کوچکتر: شروع با تماس چشمی برای چند ثانیه و به تدریج زمان را افزایش دهید.
استفاده از سرگرمی های بصری: از تصاویر یا اسباب بازی های مورد علاقه کودک خود برای جلب توجه او و تشویق او به نگاه کردن به شما استفاده کنید.
صبوری و درک داشته باشید: به یاد داشته باشید که یادگیری برقراری تماس چشمی برای کودکان مبتلا به اوتیسم زمان می برد. صبور باشید و به تلاش خود ادامه دهید.
اگر نگران عدم برقراری تماس چشمی فرزندتان هستید، مهم است که با یک متخصص مانند روانشناس یا متخصص رفتار مشورت کنید. آنها می توانند به شما در ارزیابی نیازهای فرزندتان و ایجاد یک برنامه درمانی مناسب برای کمک به او در بهبود مهارت های ارتباطی غیرکلامی اش کمک کنند.
